Το κτήριο αποπνέει έναν αινιγματικό χαρακτήρα, σαν να στέκεται ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, στο παρελθόν και το μέλλον. Οι γεωμετρικοί του όγκοι, αυστηροί και καθοριστικοί, μοιάζουν να αφηγούνται μια ιστορία για δύναμη και ευθραυστότητα ταυτόχρονα. Ο χαμηλός, στιβαρός όγκος αγκαλιάζει τη γη, αποπνέοντας σταθερότητα, ενώ ο ανώτερος αιωρείται σχεδόν αθόρυβα, σαν να φέρει μια αίσθηση ελαφρότητας που αντιπαρατίθεται στη βαρύτητα του κάτω μέρους. Το ξύλο με τη φυσική του υφή ενισχύει αυτή τη διττή φύση του κτιρίου, φαινομενικά ζεστό και φιλόξενο, αλλά ταυτόχρονα αυστηρό και απόμακρο. Ο συνδυασμός των υλικών και η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς δημιουργούν μια σιωπηλή δυναμική, κάνοντας το κτήριο να μοιάζει περισσότερο με μυστικό που περιμένει να αποκαλυφθεί.